W taki dzień jak ten, wyglądam przez okno, a tam w ciszy tańczą białe płatki. Czarne drzewo przybrało lodowy diadem, mróz powoli graweruje na szybie labirynty świętej geometrii. W taki dzień jak ten, ptaki marzną a zamiast pieśni wybrzmiewa myśl: „Gorsze od chlupy, najtęższego mrozu, jest tylko chłód ludzkich serc.”
W taki dzień jak ten, wyglądam przez okno, a tam kiełek i liść przebija zielenią ze stalowej ziemi. Pąk przyciąga pszczołę; strumień przyspieszył. Na zmurszałym moście zakwitł mech, pod pękającą skorupką wykluwającego się pisklęcia wybrzmiewa myśl: „Trudniejszy od zmartwychwstania, twardszy od zmrożonej ziemi, jest nacisk idei człowieka.”
W taki dzień jak ten, wyglądam przez okno, a tam powietrze faluje nad drogą, zapach siana i ciepłego deszczu przynosi owoce, żaby w szuwarach i szczęśliwy wiatr. Nad złotym łanem o świcie skowronek miłością woła, a zamiast radości przychodzi myśl: „Od codziennego przetrwania, kotów, łasic i żmij, straszniej jest bezradnie patrzeć jak potężny kombajn niszczy nasze gniazda.”
W taki dzień jak ten wyglądam przez okno, a tam wzgórza pokryły się właśnie złotem, w daleką podróż wyrusza ostatni gęsi klucz. Jeż chowa się w liściach i spowalnia rzeka prawdziwie ważnych spraw. Do wody wpadł kasztan, rozszerzające się na wodzie koła odbijają nieba grafitowy blask. Z każdą kroplą deszczu wybrzmiewa głośno myśl: „Ty umrzesz, ja wrócę, w twoich oczodołach zakwitną jutro kaczeńce, twoje żebra pożywią korzenie drzew. Gdy już wszystko podbijesz i weźmiesz w posiadanie, gdy tron swój ustawisz na zgliszczach, wspomnisz nim znikniesz na zawsze, że gdyby nie ziemia, nie miałbyś gdzie nogi postawić.”
W taki dzień jak ten, wyglądam znów przez okno i przychodzi cichej nadziei myśl: Po mroku wzejdzie świt, obudzisz się wreszcie, wtedy okaże się, że człowiek był tylko złym snem, pijanym widmem koszmarnego nieporozumienia… W taki dzień jak ten.