Obecna praca omawia znaczenie narracji oralnej w życiu człowieka. Zbierając w sobie perspektywę różnych dyscyplin humanistyki: etnologii, filozofii, antropologii, religioznawstwa i socjologii; nakreśla obraz znaczeniowy sztuki opowiadania. Trzy rozdziały omawiają po kolei, sytuację współczesnego człowieka (rozdz. I); wizję „utraconego raju” wspólnoty ludzkiej i głębokiego poczucia sensu swoich działań (rozdz. II); wreszcie, obraz placówki penitencjarnej, w której bezcelowa tułaczka człowieka zagubionego, osiąga swój kres (rozdz. III). Na wszystkich tych etapach storytelling okazuje się być sztuką użytkową mogącą posłużyć do odwracania biegu ludzkich losów.